1-1 مقدمه

تئوري فازي در سال 1965 توسط دكتر لطفي زاده در مقاله اي با عنوان «مجموعه هاي فازي» معرفي گرديد. البته زاده قبل از كار برروي تئوري فازي شخصيت برجسته اي در تئوري كنترل بود و مفهوم «حالت» كه اساس تئوري كنترل مدرن را شكل مي دهد توسعه داد. در اوايل دهه ي 60 او به اين نتيجه رسيد كه تئوري كنترل كلاسيك بيش از حد برروي دقت تأكيد داشته و از اين رو با سيستم هاي پيچيده نمي تواند كار كند.

در سال 1962 مطلبي با اين مضمون براي سيتم هاي بيولوژيك نوشت:

«ما اساساً به نوع جديدي از رياضيات نيازمنديم، رياضيات مقادير مبهم يا فازي كه توسط توزيع هاي احتمال قابل توصيف نيستند.» پس از آن وي ايده اش را در قالب مقاله ي «مجموعه هاي فازي» تجسم بخشيد. در اين مقاله از منطق چند مقداري براي مجموعه ها و گروه هاي اشياء استفاده شده بود. لطفي زاده برچسب يا نام فازي را روي اين مجموعه هاي گنگ يا چند ارزشي قرارداد. مجموعه هايي كه اجزايشان به درجات مختلف به آنها تعلق دارند.

دكتر عسگرزاده پيشنهادي در مورد مفهوم الگوريتم هاي فازي در سال 1968 ارايه داد و سپس آنرا در سال 1973 به شكل استدلال فازي تكميل نمود. پروفسور ممداني از دانشگاه اميريال در سال 1974 با شروع از اين نقطه يك الگوريتم واقعي براي نظريه ي فازي ارايه داد و با انجام آزمايشاتی كارايي آنرا ثابت كرد. وقتي بخش صنعت از اين موضوع مطلع شدند، شركت اف ـ ال ـ اسميت براي اولين بار در سال 1980 با استفاده از اين نظريه ي فازي در كنترل، آنرا عملي ساخت و به دنبال آن شركت هاي زيادي از ژاپن در اين راستا سرمايه گذاري كردند. مانند فيتاچي و شركت فوجي الكترونيك. سپس پيشرفت هاي بسياري از كاربرد كنترل صورت گرفت. اين كار با كنترل فرآيندهاي كارخانه ها آغاز شد و به قطار، جرثقيل، آسانسور، خودرو، وسايل الكترونيك خانگي، دوربين و مانند آنها گسترش يافت و در اين زمينه ژاپن مركز پيشرفت قرار گرفت.