تاریخچه

تلفیق معماری با طبیعت و گیاهان، یک ایده جدید نیست، بلکه از زمان‌های اولیه، منظرهای طبیعی و ساخته شده با بناهای شهری در هم آمیخته شدند. فضاهای سبز طراحی شده همزمان با شکل گیری دغدغه‌های انسان در مورد معماری نیز پدیدار گشت. دیوارهای شیبدار زیگورات نانا، که ۲۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح ساخته شد، با درختان و بوته‌ها پوشیده شده بود. باغهای معلق افسانه‌ای بابل، که شامل بام باغهای باشکوه و باغ‌های پلکانی بوده‌اند، نخستین نمونه شناخته شده از بامها و دیوارهای سبز می‌باشند که بین قرون ۸ و ۱۰ قبل از میلاد ساخته شدند.[۱] قدمت دیوار سبز متعلق به ۶۰۰ سال قبل از میلاد و باغ‌های متعلق به بابل بر می‌گردد. دیوار سبز توسط استنلی هارت در دانشگاه ایلینوینز اورابا شامپاین در سال‌های ۱۹۳۸-۱۳۹۱ اختراع شد. اخیراً مفهوم دیوار سبز با رشد و نمو گیاهان در آب‌های مغذی و معدنی برای تقویت نوآوری فناوری مورد استفاده بزرگ‌تر شده است. در سال ۲۰۱۲، بزرگترین دیوار سبز ۲۷۰۰ مترمربع را پوشش می‌داد و در مرکز قرارداد بین‌المللی Cabos Los قرار گرفته است.